Waar is de rotzooi, het geknoei, de spanning?

Wat je vaak van kunstenaars te zien krijgt, zijn de producten die af zijn, tot in de puntjes afgeregisseerd.
Michel Gondry is een frans scenarioschrijver (Versailles, 1963), die inmiddels ook een flink aantal films op zijn naam heeft; en veel videoclips van onder andere Björk, the Chemical Brothers, Oui Oui geregisseerd en geproduceerd heeft.
Nu was ik van plan om deze videoclips te nemen als beginpunt voor mijn uiteenzetting over Michel Gondry.

Het bleek erg moeilijk om een ingang te vinden in deze perfectie. De video's zijn fantastisch, maar een dergelijke constatering levert geen stof voor gesprek op.
De vraag die wél bij me opkwam naarmate ik meer videoclips bekeek die door Gondry gemaakt waren was: Hoe kan het dat je enerzijds de fantastische muziek van Björk hebt en anderzijds de idiote en perfecte videoclip die door Gondry gemaakt is. Dat zijn toch twee grootheden die elkaar bijna niet verdragen? Björk en Gondry, dat zijn twee werken naast elkaar. De muziek van Björk is in zichzelf al een eenheid, die niets van buitenaf nodig heeft en geen inhoudelijke inmenging verdraagt.
De clips van Gondry zijn prachtige staaltjes vakmanschap, ze zijn uitermate scherp geregisseerd en de interpretatie van de tekst is van een ongekend hoog niveau. Maar de clip blijft Gondry's werk, en de muziek van Björk blijft Björks werk.
Ik denk dat het schaars is dat in videoclips het werk van de muzikant en de videoclipmaker zo los van elkaar blijven staan.
En dat is misschien wel precies de kracht van het werk van Gondry. Hij respecteert de muziek zo erg dat hij in zijn videoclip alleen iets wil maken wat 'naast' dat werk kan komen te staan. Het domineert niet, de identiteit van de muzikant dringt juist in alle poriën van de clip naar buiten.

Het staat allemaal op spanning, omdat zowel Björk als Gondry overeind blijven, maar nergens wordt het een samenwerking waarin pragmatisch gewerkt wordt.
Zowel Björk als Gondry zijn absoluut, en de credits hiervoor geven we nu maar aan Gondry.

Hoewel dit een interessante constatering is, blijft de perfectie in het werk hardnekkig, en mis ik de rommel en de chaos, het hoe en waarom de verbindingen tot stand komen.
Ik zie in de Air France reclame hoe hij een vliegtuig van air France alles laat aanvullen en soepel laat verlopen.....maar hoe kom je tot die verbinding van gedachte en beeld?
Een vliegtuig dat een plukje haar afsnijdt, dat vliegtuig vond dat blijkbaar nodig....
Een vliegtuig dat landt op de plaat en daardoor de muziek weer laat komen.
Hoe komt hij aan die verbindingen, waarom is dat niet meer zichtbaar in het werk?

Nu kun je dat ook zien als een kenmerk van goed werk, dat het 'werk' niet meer te zien is. Maar ik ben erg geinteresseerd in de rotzooi die voorafgaat aan perfectie, en die shitzooi
die vond ik hier:
in One day bijvoorbeeld (bron Youtube)
Op de DVD 'The Work of Director Michel Gondry" staat een aardige verzameling van verschillende soorten werk van Gondry.
Kleine gekke animaties, grotere en meer ambitieuze projecten als de reclame van Smirnoff, en dan.....

Die idiote korte film over hoe Gondry achtervolgd wordt door zijn eigen vers gelegde drol.
One day is een fantastisch filmpje omdat hierin tot uitdrukking komt hoe je door allerlei gekke fantasieën te volgen, een ogenschijnlijk onzinnig verhaal kunt vertellen en je die vrijheid gewoon kunt permitteren.

Nu zou er een diepgaande beschouwing kunnen volgen over de drol die zijn maker achtervolgt. Ik zou óok nog een parallel kunnen trekken naar de kunstenaar die achtervolgd wordt door zijn werk, met als volgende onvermijdelijke stap dat het werk de kunstenaar dwingt om het werk te erkennen. Uiteindelijk gevolgd door de conclusie dat de kunstenaar wel de verantwoordelijkheid zal moeten nemen voor het gemaakte werk. En dat alleen maar om uit te komen op het onvermijdelijke, na veel crap, shit en ellende: het werk gaat dicteren hoe de kunstenaar verder moet leven en werken.

maar helaas
dat gaan we niet doorvoeren, een dergelijke hysterische bewering

DELETE
KLIK

SEND

3 oktober verder
probeer je gedachtes eens te laten gaan over hoe je op een associatieve manier een verhaal kunt maken van een simpele fantasie die je soms tussendoor wel eens hebt,
voer een idiote fantasie eens door en post m hier als reactie of neem m mee naar de academie komende zaterdag